Κρεμασμένη από το περβάζι του μπαλκονιού παραμιλούσε η πτωχή νέα. Ναι, θα πεθάνω τώρα στην άνθισή μου πάνω, αφού ο νιός που αγαπώ μιαν άλλη αγαπάει, γι'αυτό και γω θα σκοτωθώ, το χάρο θ'ανταμώσω, μήπως αυτός νυφούλα του με κάνει χαρωπή. Τότε κι όλο το σόι μου και όλοι οι γειτόνοι θα χαίρονται όπως κι εγώ αφού θα παντρευτώ. Γιατί όλων το μέλημα είναι να παντρευτούμε, να κάνουμε οικογένεια, να κάνουμε παιδιά, να πλημμυρίσουνε φωνές κι ευχάριστα τραγούδια και τιτιβίσματα εύμορφα πολλών μικρών παιδιών, να έχει κι η πατρίδα μας ελπιδοφόρα νιάτα να προχωρήσουμε όλοι μας στην πρόοδο εμπρός. Κι ο χάρος που την άκουσε τη δόλια σαλεμένη, την πρόσκλησή της δέχτηκε, αφού κι αυτός ατύχησε μία γυναίκα νάχει και τώρα που του βρέθηκε εχάρηκε πολύ. Και γίνανε οι γάμοι τους μ'ωραία πανηγύρια κι όλος ο κόσμος χαίρονταν και έδινε συχαρίκια. 
Κι ο νιός ο άθλιος που την κόρη απαρνήθη, από τη στενοχώρια του εγέρασε ευθύς.