Αμέριμνη τη γύρι απ'τα λουλούδια τρυγούσε
με χάρη τις πολύχρωμες φτερούγες της κουνούσε
ήταν μια μέρα λαμπερή και φωτεινή πολύ
κι ο ήλιος γέμιζε τραγούδια την ψυχή.

Μα ήταν τόση η δική της ομορφιά
που ζήλεια γέμιζε των άλλων την καρδιά
κι ενώ μ'αγάπη ζύγωνε το ρόδο να φιλήσει
αυτό αγκάθι έβγαλε και πα να την τρυπήσει.

Με σπαραγμό ξεψύχησε στου κήπου τη λιακάδα
κι ένα παιδί εκοίταζε ψηλά απ'τη βεράντα.
Και ξαφνικά σκοτείνιασε κι ο ήλιος εμαυρίσθη
κι όλα τα άνθη γείρανε κι η φύση ελυπήθη.

Μετά την τόση συμφορά που φέρνει η κακία
τα άνθη φιλιωθήκανε μα μένει η αδικία
που μόνη ανάμνηση πικρή είναι μία φτερούγα
και ίχνη από μια μικρή άψυχη πεταλούδα.