Τα αγκάθια του σκαντζόχοιρου γύρισαν ανάποδα και τρύπησαν το δύστυχο ζώο.
Η άμυνα έγινε αυτοκτονία.
Ανοησίες.

Και τι μπορεί να κατορθώσει η ανίκανη και άχρηστη σαύρα; Δυστυχώς τίποτα.
Και μόνο κλαίει. Και η τεράστια λίμνη από τα δάκρυα της σαύρας έπνιξε τη σαύρα μαζί με τις επιθυμίες της.
Όταν η λίμνη ξεράθηκε παρέμεινε ένας λεκές κίτρινος.
Ίχνος από μια σαύρα ανάξια.

Νυχτικό και ασημένια πασουμάκια. Αυτό ήθελε η σαύρα. Τι ανόητο!
Κανένας δεν θα το πίστευε. Όμως ακριβώς γι’αυτό η σαύρα χάθηκε. Δεν ήθελε να υπάρχει χωρίς το νυχτικό και τα ασημένια πασουμάκια!

Το μωρό είχε γίνει δυο χρονών.
Έπρεπε να αποφασιστεί το ονοματάκι του. Να του δώσουμε το όνομα της μαμάς του ή του περιβάλλοντος;
Πώς να το βαφτίσουμε το παιδί;
Ήταν πάντως δύσκολο παιδί. Προβληματικό. Συνέχεια έκλαιγε και δεν μιλούσε καθόλου. Πότε-πότε έλεγε κάτι ακατανόητες λέξεις. Είχε την κακή συνήθεια να φτύνει το φαγητό του και να τρώει τα νύχια του. Τα μάτια του ήταν μισόκλειστα και το στόμα του ζαρωμένο.
Ένα άθλιο και σιχαμένο μωρό.
Αποκρουστικό.
Σκοτώστε το. Διαμελίστε το. Εξαφανίστε το.
Είναι σιχαμερό και άθλιο. Άχρηστο και βρωμερό. Παράσιτο. Ενοχλητικό.
Τρομερό δηλητήριο έβγαινε από το στόμα του. Υγρό και πρασινωπό έτρεχε πάνω στα ρούχα του και στα χέρια του, κοκκάλωνε, και οι πράσινοι θανατηφόροι κρύσταλλοι σκότωναν τα χόρτα και έλιωναν τις πέτρες. Δυστυχία παντού.

Κρίμα, τόσο έξυπνο παιδί και να μη μπορεί να βρει τη λύση στο πρόβλημα αυτό.
Το έβλεπαν όλοι που ζάρωνε, έλιωνε, είχε «αποχυμωθεί» όπως έλεγε και ένας φίλος, αλλά κανένας δεν μπορούσε να το βοηθήσει.
Για την ακρίβεια κανένας δεν είχε καταλάβει ποιο ήταν το πρόβλημα (ούτε καν το ίδιο το παιδί δεν ήξερε ακριβώς). Οι εξηγήσεις ήταν πάντα συγκεχυμένες και ακατανόητες, η συμπεριφορά το ίδιο, το μόνο κατανοητό και λυπηρό ήταν το αποτέλεσμα.

Ανιστόρητο! Αναίσχυντο! Απαγορευτικό!
Κάθε τόσο και μια επέτειος που γιορτάζεται κρυφά. Χωρίς να γνωρίζουν οι αρμόδιοι.
Επέτειος ήθους. Τι σημαίνει αυτό;
Τρίτη, 13, πανσέληνος. Γιατί;

Όταν μετά από 24 χρόνια έφτασε μπροστά στον πύργο, τα παπούτσια του είχαν λυώσει, η στολή του είχε σκιστεί, η βρωμιά το κάλυπτε, τα πόδια του έτρεμαν και τα μάτια του δεν έβλεπαν πια.

Πού είναι η μυρωδιά του λουλουδιού;
Για να την καταλάβεις πρέπει να το πλησιάσεις πολύ -όμως τα αγκάθια δεν επιτρέπουν.
Κι έτσι η μυρωδιά παραμένει άγνωστη. Μόνο η ομορφιά του, από μακριά, μαγεύει.
Αποφασιστικά και τελειωτικά. Όχι για λύση αλλά για συνέχιση: Να γίνει γνωστή η μυρωδιά.
Να σπάσουμε τα αγκάθια.

Κρίμα είναι να μιλάμε μόνο για γάτες και κουνουπίδια.
Ήθελε τόσο να γράψει το πιο φανταστικό μυθιστόρημα, αλλά της διέφευγε το θέμα.
Βρισκόταν ανάμεσα στην απόλυτη δυστυχία και την τέλεια ευτυχία. Η θέληση και η ελπίδα ενάντια στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν εννοούσε να δεχτεί ότι ήταν υπαρκτή. Μια ιστορία ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.
Δυο χρόνια χαμένα, μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να ξαναμπούν όλα σε σωστή τροχιά. Δεν ήταν ικανή να ορίσει εκείνη τον τρόπο -για την ακρίβεια δεν επιθυμούσε καθόλου να ξεχάσει και να ξαναβρεί το γνωστό φυσιολογικό ρυθμό. Περίμενε τη μαγική κίνηση. Ανόητα και επίμονα, και φερόταν -όποτε τύχαινε να της δοθεί μια ευκαιρία- με τον πιο ηλίθιο τρόπο. Άσχετη ανίκανη ηλίθια κάμπια.
Έπρεπε να κάνει μαθήματα συμπεριφοράς και επικοινωνίας. Έπρεπε να βρει τρόπο να αναπτύσσει θέματα, να διατηρεί το ενδιαφέρον, να κρατά μια συζήτηση. Έπρεπε να πάψει να είναι μια ανόητη χαζοχαρούμενη.
Ποια συμπεριφορά όμως αξίζει για να αλλάξει; Αν δεν ήταν έτσι όπως ήταν, δεν θα είχαν συμβεί αυτά. Δεν θα υπήρχε το πρόβλημα. Δεν θα είχε υπάρξει το αντικείμενο.
Τότε τι νόημα θα είχαν όλα;
Τι βαρετό!
Ποια είναι τα ενδιαφέροντά σου;
Τι έχεις να δώσεις;
Γιατί να σε θελήσουν αν είσαι τίποτα;
Γάτες και κουνουπίδια.
Κρίμα.
Τι άλλο θα μπορούσε; Άραγε μόνο γάτες και κουνουπίδια;

Μια ακόμα αναβολή. Πόσο θα κρατήσει; Και ποιο το αποτέλεσμα;
Πού είναι η τόλμη; Πού είναι η απόδειξη της θέλησης;