Μετά από τους τελευταίους σεισμούς διαπίστωσα για μια ακόμα φορά ότι τα κτίσματα και τα δημιουργήματα που με τόση φροντίδα και προσοχή κατασκεύαζα -όπως όλος ο κόσμος- τόσα χρόνια τώρα, είχαν πάλι μεταμορφωθεί στη γνωστή μολυβιά πηχτή σκόνη.
Έμεινα για ώρες πολλές ακίνητη, αντιμετωπίζοντας την πιθανότητα να χρησιμοποιήσω τη σκόνη, να την αναμίξω με το σάλιο μου και να ξαναρχίσω το χτίσιμο νέων κατασκευών όπως και όλες τις προηγούμενες φορές.
Ως πότε όμως θα γίνεται αυτό, αναρωτήθηκα, και ξαφνικά αποφάσισα να μπω μέσα στη σκόνη και να γνωρίσω τις ιδιότητες και τις αιτίες της.
Με μεγάλη προσπάθεια κατόρθωσα να προχωρήσω ως το βάθος της καταστροφής και εκεί είδα ένα στερεό σωρό σκεπασμένο από τη μολυβιά σκόνη. Τον ήξερα το σωρό αυτό και από τις άλλες φορές, τον είχα διακρίνει από μακριά, ήξερα την ύπαρξή του, αλλά ποτέ δεν είχα φτάσει ως αυτό το σημείο, ποτέ δεν είχα θελήσει να προχωρήσω πιο πέρα από την απόγνωση, προτιμούσα πάντα τη σιγουριά εκείνου που μπορούσε ευκολότερα να γίνει.
Βρέθηκα πολύ κοντά, δεν μπορούσα πια να αποφύγω αυτό που ήταν μοιραίο, και δεν χρειάστηκε παρά μόνο να φυσήξω δυνατά πάνω στο σωρό για να διαλυθεί η σκόνη και να φανεί η κατακόκκινη πέτρα, καθαρή συμπαγής και άθικτη, πίσω από το διαφανές κέλυφος.
Γιατί να παραμένει, από όλα μου τα δημιουργήματα, άθικτη μόνο αυτή, αυτή που δεν είχα ζητήσει να υπάρχει (αλλά που η ύπαρξή της εξηγούσε τη δική μου ύπαρξη), που ποτέ δεν τη φρόντισα, που πάντα προσπαθούσα να την αγνοήσω, που είχα τη σιγουριά ότι είχα κατορθώσει να την εξαφανίσω πίσω από τις μεγαλειώδεις μου κατασκευές, αλλά που πάντα φοβόμουνα ότι εξακολουθούσε να υπάρχει, και να τώρα, με εκδικείται για την αδιαφορία μου με την παρουσία της και τη λαμπρότητά της, αλλά και με την ύπαρξη αυτού του φρικτού σκληρού καλύμματος.
Και τώρα τι μπορεί να γίνει;
Θα πρέπει να τολμήσω να αντιμετωπίσω την κόκκινη πέτρα. Να σπάσω το κέλυφος και με αυτό που κρύβει μέσα του να προσπαθήσω, αν μπορώ, να κατασκευάσω το πρώτο πραγματικό μου δημιούργημα, ή να το σπάσω και να διαλύσω μια για πάντα και την κόκκινη καθαρή πέτρα ώστε ποτέ πια να μη μπορέσει να ξαναφανεί γερή και δυνατή κάτω από τη μολυβιά σκόνη.
Ή μήπως γίνεται ακόμα να ξεχάσω την ύπαρξή της, να σκεπάσω και την πέτρα και το κέλυφος όπως-όπως με όση σκόνη μπορώ να μαζέψω από γύρω και να φύγω για να αρκεστώ στη μολυβιά σκόνη -όπως όλος ο κόσμος- και να συνεχίσω στους γνωστούς δρόμους.
Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει εδώ που βρίσκομαι τώρα, στα βάθη της δικής μου καταστροφής, κανείς -ούτε εγώ η ίδια η άθλια- δεν μπορεί να μου διευκρινίσει τι είναι πιο δύσκολο: να σπάσω το κέλυφος και να συνεχίσω με το ερώτημα -χρήση της πέτρας ή διάλυσή της-, ή να αγνοήσω τα άγνωστα και ανεξερεύνητα και να συνεχίσω με τα γνωστά ασταθή αλλά αποδεκτά κατασκευάσματα -όπως όλος ο κόσμος.
Και τι θα γίνει με τους επόμενους σεισμούς; Αν φύγω τώρα, ξέρω ότι εκεί θα βρίσκεται και τότε θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να σπάσει το κέλυφος, όπως εκεί ήταν και με τους προηγούμενους σεισμούς όμως με κέλυφος πιο εύθραυστο απ’ό,τι είναι τώρα, και εγώ έχω επιτρέψει με την επαναλαμβανόμενη παθητική στάση μου να έχει μεταμορφωθεί σε ένα τόσο αμείλικτα συμπαγές αντικείμενο.
Πρέπει επιτέλους, αφού ήδη βρίσκομαι κοντά, να αποφασίσω για τη μοίρα της πέτρας και τη μοίρα μου: Δεν θα φύγω για να συνεχίσω -όπως όλος ο κόσμος- με τα γνωστά ασταθή και αποδεκτά κατασκευάσματα. Το κέλυφος πρέπει να πάψει να υπάρχει. Και αν ως τότε πάψει να υπάρχει και δρόμος επιστροφής, τόσο το καλύτερο, τέρμα με τις υποθέσεις. Και μέχρι την ώρα της τελικής απόφασης, του μεγάλου θάρρους που θα με κάνει να σηκώσω το χέρι και να χτυπήσω πάνω στο σκληρό κέλυφος -και δεν ξέρω αν θα σπάσει το χέρι ή το κέλυφος- θα μείνω εδώ. Η δειλία θα τιμωρείται με τη στέρηση. Ή αυτό που χρειάζεται και πρέπει να γίνει, ή τίποτα. Κι αν το χέρι σπάσει πάνω στο κέλυφος, σημαίνει ότι δεν είναι ικανό ούτε για τίποτα άλλο.
Αλλά αν τολμήσω το πρώτο βήμα και καταφέρω να σπάσω το κέλυφος, θα ξέρω αν μπορώ -όχι όπως όλος ο κόσμος- με άγνωστα και σταθερά έστω και μη αποδεκτά κατασκευάσματα, να χρησιμοποιήσω την πέτρα (μήπως όμως τελικά ήταν πλαστική:) και ό,τι προκύψει.
Ή οριστικά θα πρέπει να τη διαλύσω (από ανεπάρκεια δική μου ή από εκδίκηση για τη δική της ανεπάρκεια) και κρίμα για το χαμένο καιρό, αλλά -όπως όλος ο κόσμος- έτσι ίσως θα μπορέσω να συνεχίσω με τα γνωστά ασταθή και αποδεκτά κατασκευάσματα.
Ως το τέλος.