11) Το πράγμα δεν άντεξε άλλο. Τίποτα δεν μπορούσε να αντικαταστήσει το φως. Το πράγμα έκλαιγε και από τα δάκρυα τα μάτια του έκλεισαν και δεν έβλεπαν ούτε ήθελαν να βλέπουν τίποτα. Χωρίς το φως κανένα απόκτημα δεν είχε σημασία, χωρίς το φως το πράγμα δεν μπορούσε να κινηθεί και να ζήσει, χωρίς το φως το πράγμα γέμιζε μίσος και κακία και απελπισία και μ'αυτά μόνο τρεφόταν, χωρίς το φως το πράγμα χανόταν και όλα πέθαιναν, και έτσι το πράγμα τόλμησε τη μοναδική πρωτοβουλία στη ζωή του. Έφυγε και έτρεξε στα άγνωστα μέρη, τυφλό έψαχνε και ρωτούσε παντού, και κάποτε το πράγμα βρέθηκε ξανά κοντά στο φως.
Αμέσως το κατάλαβε και για πρώτη φορά, ένα χρόνο μετά, άνοιξε τα μάτια του και είδε. Αναγνώρισε τη λαμπερή όψη, θαύμασε την ομορφιά και πλησίασε. Τόλμησε να απλώσει τα χέρια του και άγγιξε το φως. Και το φως χαμογέλασε, δέχτηκε την αναγνώριση, πλημμύρισε το πράγμα και το τύλιξε στην αγκαλιά του. Ένα χρόνο μετά, και το πράγμα ομόρφυνε, δυνάμωσε, τα δάκρυα χάθηκαν και όλα ζωντάνεψαν πάλι μέσα στη λάμψη και την ομορφιά που έδινε το φως.
Ένα χρόνο μετά, και το πράγμα απέκτησε το φως.

12) Πέρασε καιρός πολύς και το πράγμα εξακολουθούσε να μένει μόνο του κλεισμένο στο καταφύγιο με μοναδική συντροφιά τη σκέψη του για το φως. Και κάποτε κατάλαβε αυτό το τόσο απλό, αυτό που ήδη όλοι οι άλλοι γνώριζαν: φως δεν υπήρχε, ποτέ δεν είχε υπάρξει. Ήταν μόνο η παράλογη ανάγκη που είχε το πράγμα για κάτι τόσο ωραίο που του δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι το φως είχε εμφανιστεί. Το πράγμα είχε εξαπατηθεί.
Και έτσι το πράγμα πήρε την τελική και μεγάλη απόφαση. Βγήκε από το καταφύγιο και άναψε μια τεράστια φωτιά και με απελπισία και εκδίκηση την παρακολουθούσε που καταβρόχθιζε και εξαφάνιζε τα πάντα, τις σκέψεις, τα ενθυμήματα, τα αποκτήματα, τις ψευδαισθήσεις και τις αλήθειες του. Μέσα στις φλόγες αποχαιρέτησε για τελευταία φορά το φως και μετά προσπάθησε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του στο στολισμένο σκοτάδι όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Βέβαια ποτέ δεν τα κατάφερε.